Marburg
Ik Caspar David Friedrich kijk
naar het verloren koninkrijk
en omdat ik er naar kan kijken
kan ik het nimmermeer bereiken,
omdat ik het alleen maar zie
is het vervuld van harmonie.
Zoals een roos in ’t donker haar
van moeder aarde,een korenaar
die in de nacht is opgeschoten,
ligt daar de kerk in ’t groen besloten,
ligt alles daar zo dicht ineen,
de kerk van hout, de kerk van steen.
Stijgt er een hymne uit Gods huis
om ’t raadsel van het windgeruis
tot scheppingsorde te ontwarren,
dan speelt het orgel van de sparren
in een romantisch avonduur
de ere Gods uit de natuur.
Ik zie als door een spiegel in
de zekerheid die ik verzin,
waarin de eenheid van het leven
de mensen is teruggegeven.
Ik schuif de takken wat opzij:
daar stat God zelf en kijkt naar mij.
Jan Willem Schulte Nordholt
(Uit: Contrafacten. Gedichten op reis en thuis)
Thematische verzameling van gedichten 